Nefryt - kamień życia

Kamień nefrytu znany powszechnie jako kamień jubilersko - ozdobny, ma także zdrowotne właściwości. Jak wiele kamieni szlachetnych, nefryt posiada niezwykłą moc uzdrawiania ciała, dzięki czemu zyskał przydomek - kamień życia. Jego nazwa pochodzi od greckiego słowa, które w polskim tłumaczeniu oznacza nerka.

Ten piękny, zielonkawy kamień uważany był dawniej za amulet wzmagający siły życiowe i chroniący od wszelkich chorób. Następca jednego z chińskich cesarzy, ze względu na swoją słabowitość, spał w łożu wyrzeźbionym z bryły nefrytu. W Rzymie, Grecji i Bizancjum powszechna była wiara, że nefryt przynosi szczęście w grach hazardowych, a także pomaga zwyciężyć woźnicom w czasie wyścigu kwadryg i zawodnikom ubiegającym się o laury olimpijskie. Nawet średniowieczni lekarze uważali, że osoby cierpiące na schorzenia nerek, migreny i zaburzenia wzroku powinni nosić paciorki z nefrytu. Nefryt miał też chronić swego właściciela przed "złym spojrzeniem", czyli złą energią wysyłaną przez innych ludzi.

Dzięki niemal dwu i pół tysięcznej wiedzy Dalekiego Wschodu zaczęto docenia wyjątkowe właściwości tego kamienia. Z nefrytu wykonywane są nawet specjalne wałki do masażu. Naturalne promieniowanie tych kamieni sprawia, że z dużą łatwością wnikają one w głąb organizmu poprawiając stan zdrowotny, jednocześnie aktywując system obronny człowieka.

Nie bez powodu ten zielony kamień jest jedynym klejnotem - symbolem aż trzech kręgów kulturowych, w których traktowany był jak najwyższa wartość, świętość, ucieleśnienie tego, co najdoskonalsze i najcenniejsze.

Kamienie szlachetne i półszlachetne mają zastosowanie w litoterapii, czyli medycynie niekonwencjonalnej. Z kamieniami można również medytować lub wykorzystywać je do  doenergetyzowania  i  odblokowania  czakramów.
W dostępnej literaturze podane są gotowe podpowiedzi doboru kamieni, ale można kierować się własną intuicja.

Zielonkawy nefryt, zwany poetycznie kamieniem życia, był szczególnie cenionym klejnotem na dworze chińskich cesarzy. Ten piękny, choć nieprzezroczysty kamień uważano także za amulet wzmagający siły życiowe i chroniący od wszelkich chorób. Stąd też słabowity następca cesarskiego tronu spał w łożu wyrzeźbionym z bryły nefrytu.

W Rzymie, Grecji i Bizancjum powszechna była wiara, że nefryt przynosi szczęście w grach hazardowych, a także pomaga zwyciężyć woźnicom w czasie wyścigu kwadryg i zawodnikom ubiegającym się o laury olimpijskie.

Średniowieczni lekarze twierdzili, że cierpiący na schorzenia nerek, migreny i zaburzenia wzroku powinni nosić paciorki z nefrytu. Nefryt miał też chronić swego właściciela przed "złym spojrzeniem".
Nie wszystkim jednakże nefryt przynosił szczęście - i tu astrologowie ustalili pewne przepisy: nikt, kto urodził się pod znakiem Bliźniąt i Strzelca, nie powinien stroić się w nefrytowe ozdoby.
Nefryt, jako minerał niezwykłej twardości, można było w czasach prehistorycznych jedynie szlifować. Był to proces niesłychanie żmudny i pracochłonny, co jeszcze bardziej zwiększało jego wartość. Zanim nauczono się obróbki żelaza, służył do wyrobu kamiennych narzędzi i broni. Większość wydobytych przez archeologów przedmiotów ma jednak znaczenie rytualne, zwłaszcza tzw. bi (dyski symbolizujące ziemię) i cong (tuby symbolizujące niebo).
Najstarsze znalezione obrobione ręką człowieka nefryty datuje się na ok 3500 lat pne (neolit) i pochodzą z kultury Hongshan we współczesnej prowincji Liaoning.
W Chinach nefryt jest od wieków bardzo cennym kamieniem jubilersko-ozdobnym. Ma to oczywiście związek z bardzo długą tradycją obróbki nefrytu, który stał się symbolem państwowości chińskiej w zbliżony sposób, w jaki Polska może kojarzyć się z bursztynem. Używano go przede wszystkim do wyrobu przedmiotów kultu religijnego i insygniów cesarskich.
Nefryt jest zwykle zielony. Jego odmiany mają różne odcienie od soczystej zieleni do szarych mlecznych. Odmiany czerwone występują rzadko. Spotyka się nefryty jednolicie zabarwione lub odmiany smugowate, często plamiste, żyłkowane, nieraz o rysunku marmurkowym. Nefryt o intensywnej barwie zielonej nosi nazwę żadu szpinakowego. Charakterystyczną cechą fizyczną nefrytu jest jego wyjątkowa spoistość i zwięzłość przy stosunkowo małej twardości. Rozbicie bloku nefrytowego młotem jest bardzo trudne, gdyż jego wytrzymałość jest trzy razy większa od granitu i dwa razy większa niż stali. Przy ustalaniu wartości nieoszlifowanych okazów nefrytów bierze się pod uwagę jego barwę, ważny jest też barak przerostów serpentynitu oraz jakichkolwiek spękań.